Mijn vorige blog vertelde ik dat je voelt als iets buiten je comfort-zone is als je tegen jezelf in je hooft zegt 'dit durf ik niet' of 'dit kan ik niet', de leukste vond ik: "dit is voor mij een “doe maar niet”-gevalletje" 😉
Een ander 'doe maar niet-gevalletje' wat je kunt ervaren is dat je ‘te perfectionistisch’ bent om iets te kunnen maken. Het probleem hierbij is dat je prachtige ‘uitjehoofdkomende-superstrakke-geenlijntjeverkeerd" mandala’s kunt maken maar dat die niet uit hart komen..is perfectionisme dan probleem of een gave?...
Ik perfectionistisch? welnee 😉
Altijd heb ik gedacht dat ik perfectionistisch was tot …..ik een kind kreeg die het echt was…toen ineens viel ‘mijn’ controle-willen-houden-tic super mee 😉
Daarbij een perfectionist is dat vaak maar op bepaalde gebieden, nooit op alle vlakken in hun leven, ken je de film "sleeping with the enemy"? iemand die dat dus wel heeft noemen we een psychopaat 😉😂
…maar alles wat ik mijn kind meegaf als 'wijsheid' om perfectionisme los te laten hebben gewerkt als mantra’s bij mij.
Dus mijn beste tip is om iemand te zoeken die nog perfectionistischer is dan jij…dan zie je in hen ineens ….hoe belemmerend perfectionisme soms kan zijn…
Wat is dan eigenlijk perfectionisme en wat is de bron
Dat ik zo'n kind had maakte dat ik wilde weten wat de bron is van perfectionisme en dus ging ik op zoektocht en las dat perfectionisme eigenlijk zijn wortels in onzekerheid heeft. Liefde en angst zijn onze basisemoties waarbij liefde alle positieve emoties onder zich heeft en angst alle negatieve. Emoties horen bij het leven maar vaak hebben we geleerd ze te onderdrukken, geen goede methode want dan komen ze vaak alleen maar sterker terug. Als we kijken naar angst dan maak angst ons vreselijk onzeker. Kan ik dit wel? wat vindt men hiervan? gaan ze me niet uitlachen?
Die onzekerheid willen we niet dus gaan we streven naar zekerheid en dat wil zeggen controle.
Hoe onzekerder we zijn…
Yep, hoe onzekerder...hoe meer mensen en gebeurtenissen we willen controleren. We maken plannen en hiermee hopen we grip te krijgen op onze toekomst. Jammer genoeg werkt dit vaak niet. Het leven streeft naar groei, dat is onze enige echte zekerheid en
het leven zelf is niet het probleem:
De controle niet willen verliezen maakt het tot een probleem
Heb je heel sterk die behoefte aan controle dan gaat dat 2 richtingen uit of we hebben faalangst (Spreken in het openbaar? nee, hoor dat kan ik niet) of het perfectionisme slaat toe. Ze horen tezamen en ze versterken elkaar ook nog eens. De pijler waarop faalangst en perfectionisme rusten is deze: “Als er iets gebeurt dat ik niet wil, dan kan ik dat niet aan” Hoor jij jezelf dit ook wel eens zeggen of denken?
Divergent (afwijkend)
Een paar weken geleden zag ik de film “Divergent”, die sluit op dit onderwerp naadloos aan. Daarin wordt namelijk de hoofdpersoon aan een test onderworpen, ze krijg een ‘serum’ geïnjecteerd waardoor ze in een virtuele wereld komt waarin ze geconfronteerd word met al haar ergste angsten. De test is om te kijken of ze geschikt bevonden wordt om bij de “onverschrokkenen” van haar volk te mogen. Het motto van de onverschrokkenen is dan ook “no fear”. Ze moet dus met haar angsten proberen zo goed mogelijk om te gaan en zich eruit proberen te redden..
Ze slaagt echter met vlag en wimpel omdat ze zo slim is aan ‘de regels van het spel’ te ontsnappen. Want ze weet aan elke ‘angst’ te ontkomen door te beseffen dat haar angst niet ‘echt’ is, haar angst is ingebeeld dus niet reëel en geen realiteit..
Dat trucje kunnen we allemaal toepassen…
Dat principe kunnen we dus allemaal toepassen en tegen ons zelf zeggen: “Als [mijn angst] gebeurt, dan kan ik het wèl aan”. Door je emoties te erkennen en te benoemen dan verzwakt je ze eigenlijk en zo worden faalangst en perfectionisme automatisch minder.
Dat is natuurlijk een trucje, een soort survival techniek, net als je tekentrucjes kunt gebruiken in je mandala 😉
Maar beter kun je nog de bron aanpakken want veel van wat je in je volwassen leven beangstigd, heeft zijn wortels in je kindertijd.
Je kindertijd
Wist je dat voor je 10e levensjaar je nog volop in contact staat met je bron, je essentie, je gevoel en
je intuïtie? Als je teruggaat naar die periode en kijkt wat je je kunt herinneren, kun je dit verwerken in een mandala: contact maken met je innerlijke kind.
Daar kun je heel veel uit leren…
We raken naar mate we ouder worden veel van die connectie kwijt. Als kind zie je geen belemmeringen, in je spel, fantasie en creativiteit kan alles... in je spel zijn er geen beperkingen en grenzen...
Weet je nog dat als men je als kind vroeg "wat wil je worden/doen of spelen" er altijd een antwoord kwam vanuit je passie! nooit vanuit logica...maar het kan ook zijn dat je belemmeringen en 'onmogelijkheden' aangeleerd zijn waardoor je van je pad af raakte of belemmerd werd in het in contact komen met je passie..
Ik kan wel zeggen dat dankzij mijn Innerlijke kind-mandala ik uiteindelijk weer teruggekomen ben bij mijn passie: deze blogs schrijven😊 alhoewel ik dat toen nog niet wist. Ik denk dat ik met deze mandala iets los gemaakt of opgeroepen of nee, beter...iets uit het onbewuste weer bewust gemaakt heb.
Vanuit die eerste mandala ontstonden er nieuwe die me uiteindelijk daar hebben gebracht..
Als je dus kijkt naar hoe je als kind was, wat je leuk vond en wat je daarmee wel of niet gedaan hebt in je leven is heel erg leerzaam en kan je weer terugbrengen bij je kern, passie of doel in het leven.
Doe gewoon dit spelletje..
Wat je alvast kunt doen voor het loslaten van je perfectionisme en het terugvinden van het kind in jezelf is dit spelletje 😉
“2 strepen en een stip” is een favoriet spelletje van mijn kinderen, iets wat ik vroeger zelf met mijn vader ook al deed.
Het maakt niet uit hoe je het noemt, het gaat erom dat je creativiteit een prikkel krijgt. Tijdens een langdradige kerkdienst of wachtend op een bestelling maar ook gewoon buiten op de stoep met stoepkrijt...het kan overal. Mijn kinderen draaiden als ze een kleurplaat kregen in een restaurant steevast het papier om naar de lege kant en wilden dan spelen: 2 strepen en 1 stip. De een zet voor de ander op een deel van het vel 2 willekeurige strepen en ergens daarbij een stip.
Het nut van zo’n spelletje
De bedoeling is dat de ander hier een tekeningetje van gaat maken, iets wat je ziet in die strepen en stip...iets wat je daaruit kunt tekenen... Dat prikkelt de fantasie enorm en ook je creativiteit krijgt een enorme boost. Ik besef me nu pas hoe goed zo’n simpel spelletje is voor het durven loslaten, intuïtief zijn, je fantasie op hol laten gaan, het uit je comfortzone gaan, en niet te vergeten....je perfectionisme los te laten!
De kers op de taart was altijd een fantasienaam voor je fantasie figuurtje te maken…nog meer intuïtieve energie, heerlijk! Ik raad iedereen aan dit te doen samen met een kind!
Haha, dus voor het blog vroeg ik aan mijn kinderen dit spelletje nog eens te doen, ik kreeg 4 argwanende puber ogen op mijn gericht, aftastend of hun moeder nog wel spoorde 😂
Maar doe het maar eens, met je kind, met je kleinkind, buurkind…of gewoon zelf. Teken een cirkel en vraag iemand anders daar eens 2 strepen en een stip in te zetten, zomaar zonder er over na te denken en begin vanuit daar je tekeningetje of je mandala!
Belangrijkste hierbij is: Het hoeft niet perfect te zijn 😄
Oh en als je dat doet, deel je hem dan op mijn fb pagina? Dat lijkt me geweldig…tenminste als je durft 😜
of een berichtje achterlaat 😘