Ik heb me weleens afgevraagd waarom mensen als ze iets niet bevalt aan een ander, dat meestal nooit direct aan diegene vertellen maar altijd aan een derde persoon, dat lijkt een soort natuurlijk instinct…

Je komt altijd mensen in je leven tegen waarmee je het goed kunt vinden maar ook mensen die een irritatie bij je losmaken en dat laatste wil je graag delen met een ander persoon maar nooit met degene zelf 😉

Leren van de mensen in je leven

In een groep van mensen die willekeurig bij elkaar is gezet zoals een klas of een team collega’s gebeurt dat eigenlijk standaard. Ik las ooit het zeer verhelderende boekje “leren van de mensen in je leven” van Kay Pollak. Dat vertelt je dat iedereen die je ontmoet een les is in het leven.

Ik voelde me dus nooit op mijn gemak als men bij mij hun hart luchtte over een ander en mijn reactie was altijd…"heb je dit wel eens met diegene besproken?" Dit was natuurlijk nooit zo en men ging dit ook nooit doen 😂 maar Kay Polak beschrijft heel mooi dat als je met je vinger naar iemand wijst er liefst maar 3 vingers naar jezelf wijzen...

Wat vertelt je emotie

Want het probleem dat je hebt met een ander is meestal een reflectie van je eigen probleem. Er wijzen immers 3 vingers naar jezelf. Dat kan die ander dus niet oplossen en ook de persoon bij wie je je beklag doet niet.

Achter jouw ‘probleem met de ander’ zit vaak een emotie. Die emotie vertelt je iets over jezelf vooral als het een ongrijpbare emotie is…met een ongrijpbare emotie bedoel ik een “angst voor spinnen” emotie, iets wat je hebt maar niet weet waar het vandaan komt. Vaak heb je dit probleem dan ook met meerder mensen in je omgeving of heb je dit al eens vaker ervaren met andere mensen.

Als je dieper graaft zit er achter zo’n emotie een les over jezelf. Het helpt niet om anderen daarmee te confronteren als je niet eerst zelf onderzoekt waarom je zo reageert op de ander.

Spiegels van jezelf

Ik zie andere mensen tegenwoordig daarom als een soort spiegel voor mezelf, als ze bij mij een emotie triggeren, zijn ze door het universum op mijn pad gezet om me iets te leren, soms zijn dat kleine lessen, soms grote..

Het leven is wat dat betreft een soort toneelstuk. We zijn allemaal een soort van acteurs die een rol moeten spelen...als je de mensen die je tegenkomt en een emotie bij je triggeren, door dat licht bekijkt: dat ze een script hebben gekregen om een scene met je te spelen zodat jij hier inzichten van krijgt..... helpt dat wellicht om ze te zien als spiegel.

Dat heeft me tijdens mijn ‘tegenslag’ best wel geholpen… o.a huwelijksperikelen door die bril te zien, dat alles wat ik ervaar iets van mij is, iets dat ik alleen kan oplossen. Dat kost best wat moeite maar is me uiteindelijk gelukt! en dat heeft gezorgd voor persoonlijke groei..

Mopperende pubers..

Iedere moeder herkent wel het feit dat als je kind uit school komt deze zich in de vertrouwde omgeving vaak even moet “afreageren” dat deden ook mijn puberende kinderen en pfft als je zelf niet lekker in je vel zit is dat een zware last en ik begon tegen het moment op te zien dat de kinderen uit school zouden komen en dat maakte dat ik me nog een slechtere moeder voelde...een vicieuze cirkel of beter nog een neergaande spiraal.

Het inzicht

Toen ik mijn vriendin vertelde over mijn mopperende duo kwam het inzicht. Als je kinderen ‘het wennen op school” als zwaar beschouwen dan begint dat al in de ochtend als ze er naar toe moeten…en Oh... wat ben je dan blij als ze de deur uit zijn…zucht....maar je blijft wel met een shit-gevoel achter.

Mijn vriendin herkende dit en vertelde dat het niet “aan onze verhuizing” of “aan hun nieuwe school” lag en dat haar kinderen net zo hun besognes hadden, haha.....

Maar vertelde ze…”op het moment dat ik aan het werk ga, ben ik dat kwijt” PING, daar viel mijn kwartje. Ze had helemaal gelijk…zoiets heel simpels, wat recht voor je voeten ligt maar je compleet blind voor bent ... een enorme eyeopener dus.

Afleiding zoeken

Aan het werk hier in Parijs wilde ik niet, dat had ik niet voor niets achter me gelaten maar ik wilde wel graag weer uiting geven aan mijn creativiteit. Mijn afleiding kwam er dus in de vorm van mandala’s tekenen, niet direct maar wel toen het nieuwe schooljaar weer begon. En toen dat op mijn pad kwam was het natuurlijk geen toeval 😊 en een prachtige afleiding want het bracht me…een hele leuke ontdekkingstocht met prachtige spiegels van mijn levenslessen…

Ik sprak laatst met een moeder, van de school waar mijn kinderen naar toe gaan en ik deelde met haar wat ik geleerd had van mijn beenbreuk: Geen verwachtingen en plannen meer te hebben en het leven te nemen zoals het komt.

Want voor je het weet lig je voor pampus op de berg en komt er van al je plannen niets terecht 😉

Heerlijk om wijsheid door te geven

Mijn opmerking maakte meteen los wat haar bezig hield en dat was een verhaal wat iedere expat bekend voor zal komen…

onzekerheid over banen,

de volgende bestemming,

scholen zoeken,

woningen regelen,

verhuizing plannen etc. etc.

en ze vond mijn inzicht erg waardevol.

Maar piekeren is lastig af te leren...en los te laten..

Ik wilde haar daarom een van mijn mandala’s cadeau doen, ik vond deze met de overlappende bloem en Keltische rand wel toepasselijk:

Het leven heeft vele paden en wegen, je weet nooit waar ze je naar toe zullen leiden maar je moet vertrouwen hebben dat je op het juiste pad terecht komt…en vooral onderweg niet vergeten te genieten van de reis en de schoonheid van van de bloem.. 😃

Vind je wat ik schrijf, herkenbaar/leerzaam/leuk of gezellig?laat het me dan weten en klik hieronder op het hartje, krijg je van mij nu al een ❤️tje terug 😊Of je kunt me volgen op mijn Facebook-site Mandala-synchroniciteit en geef me daar een [👍🏻vind-ik-leuk] en wil je geen blog meer missen?Klik dan op de fb-site op [volgen] en selecteer in het keuzemenu [als eerste weergeven]of als je niets met Facebook hebt... abonneer je dan via mail rechtstreeks op mijn blogen Ohhh ik vind het onwijs leuk als je mijn blog hieronder deelt met andere mandala liefhebbers of een berichtje achterlaat 😘

#perfectionisme #loslaten