Het bloggen staat wat op een lager pitje vanwege mantelzorg activiteiten daardoor moet ik andere keuzes maken in mijn prioriteitenlijst. Het mantelzorgen neemt dusdanig me in beslag zowel lichamelijk als soms mentaal dat ik kies om wel te blijven tekenen maar het bloggen even in de wacht zet maar behoud wel het streven heb om elke twee weken een blog te plaatsen. Net als bij het mandala tekenen moet je wel inspiratie krijgen voor het bloggen en omdat ik ook ervoor kies om iets minder actief op Facebook te zijn is de inspiratie ook iets minder…maar dan komt er ineens weer een boost van inspiratie doordat ik me buiten mijn comfort-zone laat brengen….
Geniet wanneer het kan
Ondanks mijn mantelzorg activiteiten neem ik af en toe wat tijd voor mezelf, bewust. Uit de vele gesprekken met degene waar ik voor zorg weet ik dat ik dat mag doen, met toestemming want “Geniet op het moment dat je dat kunt, nu en niet wachten op later want misschien komt dat later niet meer“ geeft hij me mee..
Met die wijsheid in mijn hoofd rijd ik in mijn autootje op weg naar de regiodag van de mandala vereniging in Roosendaal. Ik heb geen tijd gehad om me echt te verdiepen in het programma, heb in de ochtend nog snel mijn tekenspullen en wat stof en een schaartje in mijn tas gestopt omdat er een workshop gegeven over hoe je een mandala met stofjes kunt maken.
Uit mijn comfortzone
Met het fenomeen om stofjes in je mandala te verwerken ben ik op zich wel bekend, tenminste ik weet dat van het bestaan en gelukkig met het werken met stof op zich ook. Een van mijn hobby’s is kleding maken op de naaimachine en ook stofjes heb ik dus genoeg. Maar de combi om stof te verwerken in je mandala is niet iets wat ik zelf snel zou doen of voor zou kiezen, het zet me ook een beetje in de weerstand, het lijkt me niet zo leuk als zelf tekenen of kleuren. Hier is dus mijn mandala stemmetje weer die ik hoor spreken en dat vertelt me dat ik uit mijn comfort-zone getrokken word.
Heel leerzaam
Mijn ervaring weet echter ook dat als je uit je comfort-zone komt dit juist heel leerzaam is. Je ontdekt vaak nieuwe dingen over jezelf. Vandaar dat ik het met liefde omarm.
Na de uitleg over hoe je het moet/kunt doen mogen we aan de slag en ik moet zeggen we worden heel vrij gelaten. Dat is aan de ene kant fijn….dan mag er iets ontstaan…iets van jezelf…..maar aan de andere kant gaat dat stemmetje weer heel hard roepen want dat wil graag veel regeltjes om zich aan vast te houden.
Grappig..
Wat het stemmetje in mijn hoofd aan het zeggen is…is mijn buurvrouw hardop aan het uitten…dit is niets voor haar, het is gepriegel, niet haar ding….het lukt niet etc.etc en ja, ze doet het maar niet van harte en ze denkt niet dat ze het ooit nog eens gaat doen. Luisterend naar haar, weet ik dat ik dat stemmetje moet zussen en dus laat ik het over me heen komen en probeer niet te ver vooruit te denken, noch te luisteren naar het stemmetje maar ga het proces in, stapje voor stapje…maar mijn buurvrouw tovert wel een glimlach om mijn gezicht…ze bevind zich super in de weerstand maar ze doet het toch mooi..
De buurvrouw van de buurvrouw
Er zitten altijd verschillende mensen in de groep, dat is het leuke, de verwoordster van mijn mandala-stemmetje naast me heeft ook 2 buurvrouwen. Dit zijn 2 dames die het al eens eerder gedaan hebben…ze zijn dus ook al wat voorbereid, hebben al een basismandala op papier en zelfs al de stofjes voorbereid plak-klaar en uitgeknipt. Dit is mooi voer voor je stemmetje omdat dit natuurlijk een ideaal brandstof is voor je eigen onzekerheid. Maar het prettige is dat de ervaring van deze dames een fijne hulp is, hier kun je je leermoment pakken. Gebruik maken van hun ervaring en daar je voordeel mee doen.
Stapje voor stapje
Zoals ik al vertelde pak ik het stap voor stap aan en deal met ‘problemen’ op het moment dat ze er zijn. Ik begin met het uitzoeken van stofjes maar blijf toch bij mijn eigen lapje, die staat vol rozen en daar begin ik willekeurig uit te selecteren, op te plakken en vervolgens precies uit te knippen. Net als het tekenen heeft dat knippen wel een rustgevend effect en het maakt me lekker zen. Daarna maak ik iets van een opzet op papier en begin dan met het centrum en verder willekeurig met de invulling, mijn eerste idee is een symmetrie erin te bedenken maar al snel merk ik dat dat niet gaat en laat de rest gewoon ontstaan.
Thuis afmaken
Als het plakwerk klaar is, vul ik het aan met getekende bladeren en dan is het tijd voor de lunch. De mandala is nog niet af maar in de avonduren thuis, maak ik de mandala af. In de ochtend zie ik pas echt het eindresultaat en ben toch wel verrast…het is leuker geworden dan ik verwacht had en het was zeker leuk om te doen. Het was ook makkelijker dan verwacht, als je eenmaal het kunstje kent.
Thuis gekomen ligt ook het tijdschrift van de Nederlandse mandala vereniging op me te wachten met daarin de aankondiging over het thema van het volgend blad: de roos. Met daarin een mooie omschrijving over waar de roos voor staat….hij resoneert met me en klopt zelfs met de mantelzorg situatie waar ik me in bevind. Synchroniciteit alom :D
En dan de groei…
Ik weet nog niet of ooit weer een mandala met stofjes ga maken…maar ik houd de mogelijkheid open…..want ik vraag me ook af of het mogelijk is om door bijvoorbeeld gewoon vormen uit stof te knippen, en je dus niet richt op de afbeeldingen van je stof, je ook niet een soort van mandala kunt maken…dus er is wel iets ontwaakt….een vonkje inspiratie…een kiempje van groei…
kijk…
dat vind ik nou zo fijn aan zo’n ‘buiten je comfort-zone’ mandala
je daar niet tegen verzetten
je overgeven aan de flow
zien wat het je brengt en waar het je brengt
