Al een langere tijd heb ik een fascinatie voor het Labyrint van de kathedraal in Chartres. Waar dat vandaan komt weet ik eigenlijk niet goed, maar alles wat ik er over hoor of lees interesseert me. Ik voelde ook dat ik er iets mee moest en het werd een item op mijn bucketlist. Tijdens een museumbezoek in Parijs leerde ik dat je het labyrint alleen kunt lopen op de vrijdag, dan maken ze de vloer vrij van stoelen en wordt het labyrint zichtbaar….
De intentie
Februari vorig jaar tekende ik al de mandala van het labyrint, een afbeelding die ik tegenkwam op Facebook inspireerde me daartoe. Het gekke is, nu ik er aan terug denk, dat ik precies nog weet waar ik was toen ik hem tekende…..Toen nog wonende in Parijs, aan het bureau van mijn dochter die het huis uit was om te studeren en ik daardoor haar kamer kon gebruiken als tekenplek.
De uitdaging
Het was een foto van een afbeelding, mooi van bovenaf en met passen en meten een eerste opzet gemaakt…het midden was de grootste uitdaging, maar ik kan me herinneren dat ik hem toch in 1x op papier had staan. Waarschijnlijk als ik het weer zou moeten doen…zou het me niet opnieuw lukken😉
Puur in eenvoud
Normaal kleur of teken ik mandala’s in of in ieder geval doe ik er iets mee…
Maar deze niet…toen hij af was heb ik hem een tijdje laten liggen voor inspiratie...
Ik wachtte af of er iets binnenkwam, wat me zou vertellen hoe ik hem af moest maken…..maar waarschijnlijk was hij al af……hij is altijd zo gebleven….puur en in de basis…zo moest het zijn..
De tijd nog niet rijp
In Parijs had ik de mogelijkheid om eens naar Chartres te gaan…het ligt er een uur vandaan en is per trein te bereiken….maar op een of andere manier kwam dat er niet van. Toen we weer terug in Nederland woonden gingen we zelfs op vakantie terug en waren ook redelijk in de buurt…maar ik sliep toen we er langs reden..😴
En dan ineens..
Een paar weken terug vroeg mijn man of ik met hem mee wilde. Hij moest voor een paar dagen naar Versailles, bij Parijs. Weliswaar voor hem om te werken dus ik moest mezelf vermaken. Al googlend op internet, om te kijken wat ik kon doen zag ik dat Chartres ‘vlakbij’ lag…..en….. we zouden er zijn op een vrijdag….dit was mijn kans…
Als een pelgrim..
Tout Seul,
een kleine pelgrimage….
zo voelde het…..
met de trein van Versailles naar Chartres….
lopend van het station naar de Kathedraal….
een kaart niet nodig….
je ziet hem zo…
en kunt er naar toe lopen…
Wat me het eerste opvalt…
zijn de twee verschillende torens….
de ene recht en strak en de ander speels, versierd en lekker prullerig…..
Voor mij aandoende als een mannelijke en vrouwelijke toren en natuurijk een mooie roos-venster-mandala in het midden
Even deurzetten..
Naar binnen gaan was een beetje gek, meestal kom je bij een kerk in een soort halletje met links en rechts een deur om de kerk binnen te gaan. Hier zat echter een deur achter de deur die dan weer tegengesteld openging…het was dus licht verwarrend om binnen te komen, maar het lukte toch.. er hing een positieve sfeer en het voelde niet zo bedompt als in sommige kerken,
ik sloeg meteen rechtsaf had eerst maar 1 doel... om via de zijkant bij het labyrint te komen..
Mijn engelen
Er lopen diverse mensen in het labyrint…maar er valt me meteen een dame op die hem heel meditatief aan het lopen is, dat wil ik ook. Als ik op een stoel plaatsneem bij de ‘ingang’ heb ik de behoefte om balast af te leggen en zo vrij mogelijk te gaan lopen, dus mijn jas en sjaaltje gaan uit en eigenlijk wil ik ook mijn schoenen en sokken uit…..niemand doet dat….totdat ik een dame aan mijn linkerkant het ook zie doen….dan volg ik….op blote voeten.
Gewoon doen..
Het is druk als ik wil gaan lopen, wil eigenlijk wachten tot het wat rustiger is maar ik besef dat ik daar niet op moet gaan wachten en als ik zie dat er een klas met kinderen aankomt dan ga ik.
Ik loop hem meditatief en voel…..
probeer wat er om me heen gebeurt te negeren….
maar voel wel snel dat ik een rijtje kinderen achter me heb lopen, ik laat me niet verstoren.
Alles is goed
Het lopen van het labyrint is als het tekenen van een mandala, bewust, aandachtig….zonder verwachting….het mag ontstaan…ondanks de drukte kom ik bij mijn stilte…heb al meer dan de helft erop zitten en mijn gedachten komen tot rust…dan komt binnen…“alles is goed“
Precies de zin die bij mijn eerste mandala ook binnenkwam….het raakt me en er schieten tranen in mijn ogen.. Het besef komt dat alles zo moet zijn zoals het is...en dat is altijd weer een prachtig inzicht….zelfs als je in een moelijke fase van je leven zit…..in het midden aangekomen staan daar precies de twee dames die ik hiervoor beschreef….toeval? 😉
De tweede keer
Na de eerst keer voel ik dat ik hem nog een keer of misschien zelfs een derde keer moet lopen…..ik heb nog niet gekregen wat ik verwachtte….hoopte…
De tweede keer is het rustiger in het labyrint, ik word wel een paar keer ingehaald door snelle jongens maar ik laat alles zijn zoals het is….die inhalers stoppen op een gegeven moment en dan voelt het of ik helemaal alleen in het labyrint ben….en krijg ik waarop ik hoopte…contact met mijn innerlijke stem, innerlijke wijsheid….
en voor ik het weet sta ik in het midden...het centrum...de kern
Mijn voeten voelen koud….mijn hart is warm en dankbaar..🙏
Het levenspad
Nadat ik hem gelopen heb, ontdek ik een foldertje wat benoemd dat het labyrint eigenlijk een levenspad is…zo voelde het ook..
Als ik verder de kerk wil gaan bekijken zie ik ook de ‘instructie’ over hoe je hem moet lopen….ik glimlach…het is precies wat ik gedaan heb….intuïtief…mijn mandala gelopen..
Voor wie meer wil lezen over de Kathedraal van Chartres is dit misschien een leuk artikel
