Er is een klein issue in ons huishouden, ik vraag het bij mijn man na, maar hij weet van niets, ikzelf ook niet en leden nummer 4 en 5 van ons gezin zijn geboren met snorharen en poezenpootjes dus daarmee bijvoorbaat al uitgesloten dus ik vraag het derde lid in ons huishouden. Bij mijn vraag krijg ik als antwoord een heel referaat met uitleg......en alles buiten hemzelf is de reden van het issue...niet hij....
Wat gebeurt er?
Ik vraag waarom hij zo in de verdediging schiet: ik beschuldig niemand, vraag alleen na hoe iets is ontstaan, alleen maar om me ervan vergewissen dat er geen spoken in ons huis rondwaren 👻 Terwijl ik aan het uitleggen ben dat ik niemand ergens van 'beschuldig' vraag ik me af wat er eigenlijk gebeurde...
Schuld en schild
We zijn ons altijd aan het verdedigen, uitleggen, verklaren...het waarom vertellen...van waarom we vinden wat we vinden en vaak leggen we altijd 'de schuld' buiten ons zelf....
We bouwen daarmee een schild ter verdediging...
Wie kent niet het bekende :Ik ben te laat want de brug stond open!" ?
Schuld ontstaat door oordelen van anderen, hier het concept: 'je mag niet te laat komen' en daarmee meteen het straf concept: als ik te laat kom dan kan ik worden ontslagen...
Schuld en strafconcept
Wij worden niet geboren met gevoelens van schuld of schaamte, dit zijn gevoelens die ons aangeleerd zijn. We hebben onszelf geleerd te wegen op de weegschaal van dualiteit: goed of fout, lief of slecht. Goed gedrag word daarbij geprezen en beloond, fout gedrag overgoten met schaamte en straf. We wegen ons op de schaal van een normatief oordeel.
Wat is normatief zijn?
Normatief zijn voor de ander betekent dat jij jouw zienswijze, mening, norm oplegt aan een ander als zijnde een geschreven of ongeschreven richtlijn of gedragsregel. Wie normatief is geeft aan hoe het hoort, wat normaal gedrag is of wat gewenst c.q. ongewenst gedrag is. Maar als we ons wegen aan wat een ander van ons wil (ouders, school, maatschappij, geloof, politiek) raken we ons contact met onze eigen behoeften, ons eigen wezen kwijt.
Dopen
Het schuldprogramma is een 'ideologie' van het 'kerkelijke instituut'. Ik leerde dat dit begint met de erfzonde, daar hoorde ik voor het eerst van door de katholieke kerk omdat ik me afvroeg waarom mijn schoonmoeder niet op de doopfoto's van mijn man stond. Er werd me vertelt dat die nog in het kraambed lag omdat een kind binnen 3 dagen na geboorte al gedoopt moest worden vanwege de Erfzonde.
Erf- of oorsprongszonde?
Daar had ik zelf nog nooit van gehoord maar het is wel een systeem wat als 'ondergrond' dient voor veel zaken. Wikipedia benoemd dit als
"De erfzonde of oorsprongszonde is, volgens de christelijke leer, de zondigheid die ieder mens door zijn geboorte aankleeft als gevolg van de zondeval van het eerste mensenpaar" Adam en Eva dus...dat verhaal kennen we vast allemaal, waarbij het ook nog Eva, de vrouw is die de 'hoofdzonde' begaat...
"Volgens de rooms-katholieke geloofsleer ontvangt de gedoopte heiligmakende genade, de vergiffenis van alle voordien begane zonden (inclusief die erfzonde) en een onuitwisbaar merkteken op de ziel" -Wikipedia-Wauw...ben je nog maar pasgeboren en heb je al heel wat op je 'kerfstok'!
Dit klinkt als een mooi begin van je schuldprogrammering...
Je mandala
Natuurlijk hoop je dat je mandala altijd mooi word, maar dat is niet altijd zo...
Hij word niet altijd zoals je verwacht of in je hoofd had...
of je niet het juiste potlood had of de pen net lelijk vlekte....
en als je vervolgens je mandala laat zien aan anderen,
begin je al met verdedigen, uitleggen, verklaren...waarom hij minder mooi is dan in jouw hoofd...
Veroordeling...
Je bereid jezelf dan al voor op de oordelen van anderen, zet alvast je schildje op..
Je neemt bijvoorbaat al de schuld op je èn straft jezelf dan ook maar meteen..
met het 'minderwaardigen' van je mandala....
Het mooiste is dan als de oordelen juist uitblijven,
en een ander zonder oordeel is...en je alleen maar complimentjes krijgt...
Hopelijk besef je dan, dat je oordelen, jouw eigen oordelen zijn....
een blik in de spiegel, de kracht van je mandala.....
Complimentje
Ik vergelijk het altijd met het concept van een complimentje krijgen, heb jij dat ook dat als je een complimentje krijgt je dit altijd probeert de 'minderwaardigen'?
'Hé mooie mandala heb je gemaakt! "oh maar....Er zitten hier heel veel fouten in, of er ging iets goed mis, hij is niet helemaal gelijk"....pfft vul zelf maar in 😉
Aannemen in dankbaarheid
Een complimentje of waardering kunnen we vaak niet zomaar accepteren als zijnde iets wat een ander je geeft, een geschenk, een liefdevolle, onbaatzuchtige gift ...
en gewoon zeggen: "Oh dank je wel, wat lief van je, dat je dat zegt..."
Het kunnen mogen ontvangen...en aannemen in dankbaarheid.
Ik vind ze persoonlijk mooier dan 'echte cadeautjes'
Compassie
Leer eens te kijken, je bewust te worden naar je eigen schuld/schaamte/boete gedrag, en daaruit je handelen vanuit een deken van compassie.
Gewoon een beetje lief voor jezelf zijn en begrip hebben voor het feit dat je dingen doet met al je vermogens die je op dàt moment tot je beschikking hebt.
Het concept omarmen dat er is nooit iets om je voor te schamen of je schuldig over te voelen.
Wel met het principe...
Wel kun je berouw ervaren en wensen dat je, met de kennis die je NU hebt, wellicht ander gedrag had vertoont. Vanuit deze gedachten kun je op een werkelijke manier contact krijgen met je eigen centrum, je eigen binnen wereld, en met de ander of je mandala en samen stil staan bij de gebeurtenis. Om zo weer terugkomen bij jezelf, je eigen verantwoordelijkheid en je eigen behoeften, je eigen wezen, je eigen zijn......zonder schuld, schaamte of boete....
Comments